Een beeldig vendelier

Het was in 1998 op het 7e treffen te Sankt Martin im Sulmtal dat het eerste ‘standbeeld’ werd opgericht. Hoe men er toe was gekomen weten we eigenlijk niet. Maar bij de optocht door het dorp werden er stevige natievlaggen meegedragen.

Groot was toen onze verbazing, midden in het dorp had de gemeente een ‘kunstwerk’ voorzien ter herinnering aan dit treffen. Het logo in metaal met telkens de vlaggen van deelnemende landen oprijzende uit de grond. De meegedragen vlaggen werden tijdens een korte plechtigheid op het kunstwerk geplaatst. Om zo de zaak te vervolledigen in een geest van verbondenheid. Voor zo ver we weten staat het ‘Gedenkmal’ nog steeds op het ‘Dörfla’.

Nu goed, met het treffen in Sint-Niklaas 2000 in het vooruitzicht konden we niet achterblijven. Er werd wat over gemijmerd en gedacht. En ergens ontstond het idee om een levensgrote vendelier te maken. In staal, dat spreekt. De groepen zouden de onderdelen aanbrengen die dan ter plaatse zouden gemonteerd worden. Dat bleek iets te ambitieus.

Maar het zaadje was geplant en rijpte in het hoofd van vendelleider Pol Dilles. Hij besloot toch maar een figuratief maar gestileerd beeld te maken van een vendelier in actie. Met overschotten metaal, en steun, van de firma Thor bvba, schiep hij een beeld naar zijn gelijkenis. En dat is letterlijk te nemen. Hij mat zijn eigen lichaamsdelen op en gebruikte die verhoudingen voor het snijden, plooien en lassen. Zo ontstond een vendelier vlag in de hand op een voetstuk van traanplaat.

Toen hij er over hoorde vroeg de al zwaar zieke Nest Van Eynde of het beeld ‘krullekeshaar’ had. We weten niet direct waarom. En het was niet direct voorzien in het ontwerp. Maar het werd wel snel geregeld. Op Nest s doodsprentje kan dan ook gedrukt worden dat het beeld ‘krullekes’ had. Tijdens het 8e vendeltreffen werd in 2000 het beeld onthuld. De groepsleiders kwamen er voor samen in de Sint-Jansstraat. Nest kon de ceremonie niet zelf vervullen maar kreeg wel nog verslag van het gebeuren. Sedertdien staat het beeld in de voortuin van zijn Eyndelingen.

Na 20 jaar had in Sint-Niklaas de roestduivel al goed zijn werk gedaan. Het beeld, niet voor zo’n lange levensduur bedacht begon af te zien. In voorbereiding op het treffen van 2021 werd het volledig herschilderd. ‘Ad multos annos….’

Wim Van Acker, 19 november 2021

Op het daaropvolgende treffen in 2000 te Bollène, Frankrijk werd door Li Cardelina het voorbeeld gevolgd. Ook daar werd door de plaatselijke organisator een ‘kunstwerk’ opgenomen in het programma. Om het te zien moet je het groepslokaal bezoeken Rue Saint Sacrement 12, 84500 Bollène.